Başkalarını doğrultmaktan kendimi unuttum, şikayet ettiğimden değil bu sözüm.Sadece kendimden vazgeçtiğimi fark etmek koyuyor.

Mentorumu özledim.. Bana yapılanları ona yapabiliyordum. Her ihtiyacım olduğunda aradığım, her anlattığımda beni anlayan, hiç dokunmadan yanımda olduğunu hissettiğim, kıvır kıvır saçlarımla oynarken özgüvenimi kazandığım, yavşak sözlerine yavşakça cevap verebildiğim ama ona "siz" diye seslenmekten vazgeçemediğim, 'telefonunu açık bırak bu gece' diye uyarım sonra aramayı unutan ama mutlaka söyleyecek bir lafı olan, en utandığım yanlarımı  en koca cesaretlerimle anlattığım, kahvesini götürüp verirken çapkın çapkın sırıttığım, ben anlatmadan ne yapacağımı söyleyen o umutlu, bana ve kendi hayatına inanan o adamı o kadar özledim ki.. Sanırım hayatımda gitmesini kabullenemediğim tek insan o. Ama her aradığımda o telefonun mutlaka açılacağını bildiğim nadir insanlardan biri de o..

Onun da dediği gibi son konuştuğumuzda, hep başkalarından medet umuyorsun değil mi derken aslında gitmediğini de anlıyorsun bi şekilde.Evet sıra arkadaşım dediğim insanlarda. İçimde bir boşluk var hep onu doldurmak istiyorum, doldurduklarımın içimden boşalmasından korkuyorum. Halbuki bu hayatta hep tek olacağız bununla yüzleştiğim halde kabullenmekten neden hep bu kadar korkuyorum.

İnsanlardan izler yaratıyorum kendime, bazen bir söz, bir koku, bir nesne, şarkı. Biriktirdiklerimin hep bir halta yarayacağına inanıyorum, bir ayakkabı kutusunda tepede tozlanmaktan başka bir halta yaramıyor. İçimdeki izleri ise geçmiyor. Bu yüzden her şey tarih tarih aklımda değil mi zaten.. Sanki o tarihleri unutunca benliğimi unutacağım.Halbuki insanın benliği geleceğinde değil mi?

Geleceğim hakkında o kadar şeyden vazgeçiyorum ki, geçmişim için. Peki elimde geçmişimden ne var, o en can acıtan bense onun peşinden koşmaktan zevk alıyorum..

Yoruluyorum.Beklentilerimi hareketleştirmekten yoruluyorum.Her hareketim aslında benim beklediğim. Gücüm sadece kendime yetmiyor, bi de en korumak istediklerime.Milyonlarca yapmak istediğim şey varken kenara kabuğuma çekiliyor, hayallerimden vazgeçiyorum. Kendimden vazgeçmişim hayallerim çok mu..