Son yazı, ilk heves

  Bu, yılın son yazısı herhalde.Yılın son günlerinde umut dolmak güzel şey.Değişiklikler yok belki maddi olarak ama ruhen çok şey kattım kendime bu yıl.Canım acıdı, ruhuma sülük gibi yapıştılar, kelepçeler de vardı zaten ayaklarımda, dayanamadım.Ne varsa söküp attım.Boşalttım yuvamı yenisini kurmak adına.Bu kararı verebilince ancak evren sana karşılığını veriyor.Bir şeyler çıkarıyor karşına, gülümsemeyi hatırlıyorsun.

  Hatırladım bir şekilde gülümsemeyi, heyecanlanmak güzelmiş meğer.Yamuk olsa da yazılar yerinde duramadığımdan, sevinebildiğime, heyecanlanabildiğime değer.Umutlanmak için üzülmek istiyordum sadece ki o da bu ara benimle beraber işte.O yüzden bu ara heyecanım yerimde.Bense havalarda, yıldızlarda, göklerde..

Kelime eskizleri..

   Buraya damlattığım ilk mürekkebin anlamı ne?Bilmiyorum.Kağıt önüne gelirse ve kalem de elindeyse, içgüdüsel işte,karalanıyor bir şeyler.Özellikle "ilk"se bir de, daha bir hevesli oluyor insan.

   İlkler heveslendiriyor insanı, beklentileri oluşturuyor, kendini kalıcı hale getiriyor.Ama neden bu kadar anlam yüklüyoruz ki ilklere.İlk aşk, ilk dişin, ilk yürüdüğün gün, ilk tanıştığın zaman, ilk kavga, ilk ayrılık, ilk barışma.Her şey gidiyor belki, bir "ilk"ler kalıyor yanımızda.

   Aslında tek derdimiz tek başımıza kalmamak.İnsanoğlu kalıcı değil, kalıcılılık istiyor ama.Bazen antika bir resimde arıyor bunu, bazen eski bir fotoğrafta ya da yanına katacağı can yoldaşlarında, arkadaşlarında.Hiç bir şey yoksa da hatırlanacak "ilk"lerde işte..

   Evet anlaşılabilir duygular bunlar ama insanı kelepçelemekten başka bir halta yaramıyorlar ki.Ruhunu kapatıp, düşüncelerin kalbe gitmesibi engelleyip ne var ne yoksa beyne hapsediyorlar işte.İçten içe kendini imha eden bir durum.

   Hayatın zindan olmuşsa artık sana, yapılacak işlerden biri "ilk"lerden kurtulmak.Sil kafandan ilk yaranı.Takılıp ilk mutluluğuna, her şeyi onla karşılaştırma.Nereden biliyorsun yaşayacaklarının ilklerinden daha "ilk" olmayacağını?