ps. başlıkta geçen şiiri okuyunuz..
Bir daha asla yapmam dediğim hatayı yaptım.Gardımı düşürdüm.Halbuki bana ait olan o yerden çıkarken sözler vermiştim ya kendime, tutmayı başardığım sözlerdi onlar aslında.Tuttukça kendimi hep iyi, hep güçlü hissettiğim sözlerdi..Hiç canım yanmıyordu ki böylece, yeni acılar eklemiyordum aklıma.Düzelmiştim artık, güçlenmiştim, cıvıl cıvıldım hep, ağlamak zorlaşmıştı.Gözlerim bile dolmuyordu lan artık!Ve tüm bunları yaşama sevincimi, duygularımı, heyecanımı kaybetmeden yapabilmiştim ki bence beni başarılı kılan da buydu.Etrafım insan kaynıyordu, kalabalıktım, kalabalık içinde yalnızdım ama canım yanmıyordu.Yürüyebiliyordum tek başıma etrafımda onlarca sevgi ve kalabalıkla.
Uzaktan bir şey göründü bir anda, yolumu şaşırdım, gözümü kör ettim, ona uzandım. Farklıydı, mutlu hissettirdi. İhtiyacım var mıydı ki o mutluluğa, yoksa farklı arzuların peşinden koşmak insanoğlunun en zayıf noktası ya ben de mi vurulmuştum o noktadan? Halbuki bu ilk değildi ki, nasıl da unutmuşum geçmişimde aldığım yaraları o zaman.Kandım, inandım, tüm çeperlerimi yırtıp attım.Doğru bildiğimi yanlış sayıp, yanlış olan ne varsa onu yaptım,yaşadığımı sandım!
Yaşananlar yaşanıp gidiyor.Milyonlarca senaryo varken ihtimaller arasında biz sadece bir tanesini yaşıyoruz. Her yeni sahneden bir şeyler öğrenmemiz gerektiği bir gerçekken, benim yaşadıklarımdan öğrendiğim bir halt yok!Yine korkular, yine acılar, güçsüzlüğüm hat safhada.Sürünerek de olsa kalkabilmek için sahneye devam.
Ya kıvırcığım seni yerim inan bana hissetiklerim ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi,lütfen yazmayı bırakma çok çok iyi olmuş. Ah nasıl iyi geldi bu vakitte.
YanıtlaSil