Zorunlulukların getirdiği kaoslar var beynimde. Boşlukta karanlıkta yürüyorum. Ayaklarım değmeden, önümü görmeden. Hayır mutluluk yürüşü yapmıyorum.Bir geçitteyim adeta. Önlerinden yürüdüğüm, gözlerinden görüldüğüm.Sesleri var beni kendilerine kelepçelemeye çalıştıkları..Kaçmak için sahte geçitten yürüyüp yüzlerini güldürüyorum evet. Inanıyorlar saflar, öyle olunca gücümü hissediyorum, insanları kandırmayı bu yüzden seviyorum.

Derken son adımı attığımda düşerken buluyorum kendimi. Nereye düştüğümü bilmezken mutluymuşum gibi geliyor. Uçuyorum adeta kolay mı. Sonunu da düşünmek içimden gelmiyor, e kaçmaktan da kaçamıyor insan.

Kaçan da kovalanıyor zaten. Meğer ben de kendimi kovalıyormuşum. Bunu fark edince çarpıyorum dört bir tarafa. Hey yerim sıyrıklarla dolu. Boşluk sert zeminlerle dışımda. Gidiyorum bir köşeye, küçük kız bakıyor yüzüme, seni bekledim ben sen gittiğinden beri diyor.Her yeri çamur olmuş toprağa bulanmış. Elini tutuyorum önüme oturtup saçlarını temizliyorum. Özür dilemiyorum istemeseydi beni gelmezdi çünkü, kalkmaya gücüm yok. Çekildim kenara dinleniyorum..