Manifesto adına hayata dair…

Söyleyecek sözlerimin olması istendi..Peki gerçekten söyleyecek bir sözüm var mı bilemem.Gerçi her zaman söylenecek bir söz vardır ama her zaman insan bir söylemde bulunabilir mi bunu da bilemem.. Fazla bilinmezliklerle başladı bu yazı. Bilinmezlikler dolu olan sadece bu yazının başı mı peki? Cevabın hayır olduğu gün gibi ortada. Yine de cevabının hayır olduğu bir soruyu sorup üstüne kendine kendine hayır cevabını verebilmek büyük cesaret isteyen bir iştir. Ancak günümüz toplumlarında cesaretle olayların içine girmek,  bir şeyler hakkında içinden gelen sözü söyleyebilmek, insanlara karışabilmek zorlaştı, gittikçe de zorlaşıyor.Bunun nedenleri hakkında bir şeyler söylemek gerekirse bol miktarda madde çıkabilir ancak özellikle değinmek istediğim nokta aileler ve ailelerin çocuk yetiştirmesi hakkında.Günümüz toplumlarının ebeveynleri geçmişte yaptıkları muhalefet hareketlere karşı fiziksel ve ruhsal şiddete maruz kaldıklarından şu an çocukları/gençleri yetiştirirken fazlaca korumacı ve tedirgin davranmaktadırlar.Bu hareket çocukların hazır, çaba harcamadan bir şeyler elde edebildiği rahat bir hayat yaşamalarına da neden olmaktadır.Bundan ötürü yetişen yeni toplum hazır tüketime alışmış, üretim yapmayı bilmeyen, bir şeyler üzerine düşünmeyen,muhalefet olmayı bilmeyip her şeyi kabullenen, hayata karışmayan,hayatın tadını çıkarmaktan korkan, insanlara karışmayı tercih etmeyen, kendi dünyalarında yaşayan insanlar oluyor.Bu durum bir toplumun yapısını kendi içine kapanıklaştırdığından, yeni mimari gereksinimler, oluşan yeni yapılaşma ve projeler dış dünyadan izole bir hâl alıyor.Bizler yeni yetişen mimarlar olarak yapacağımız işlerde kullanıcı gereksinimlerini kritize edip, olanların verimli olmayacak sonuçları da doğurabileceğini fark edip bu doğrultuda  önlemler almamız gerekmektedir.Belki de toplumun yeni aile yapısının taşlarını bile yapacağımız işlerle düzeltebiliriz eğer bunun üzerine yoğunlaşıp, çözüm arayışına girmek istersek..