.?

Düşünmeden konusuca yazmak istiyorum.Artık tepkilerime hâkim olamıyor, duygularımı kontrol edemiyorum.İçimden gelen her tepkiyi iletiveriyorum düşünmeden.Sonra da korkutup, kaçırıp, bunaltıyorum insanları.Belki de bundandır yalnız kalışım.Bir ağlasam rahatlayacağım aslında.Acımı kusp nefes alacağım, içimi boşaltıp yoluma devam edeceğim.Her yeni olumsuzlukta kullanmaya başladığım motive cümlem olmaya başladı bu da; “yoluma devam edeceğim”..Acaba izlediğim bir yolum var mı benim ya da yarattığım başka bir yolum.Bu yollar için ürettiğim inancım ya da herhangi bir şeye ürettiğim inancım..

Yazılarım bir söylem olmaktan çıkıyor gitgide.Sürekli soru sorar oldum.Sorduğum soruları yanıt olarak kullanmaya başladım.Bir yandan da yanıtlarım sorulaştı.Kısır döngü içine kısıldıkça da kısılıyorum böylece..

İkinci kez ağlayamıyorum hayatımda.İlki en yakınımı kaybettiğime inanmama hâlimdi.Kabullenememe durumu bir nevi.Onun acısı iki sene sonra çıkabilmişti.Semaver sayesinde(bkz. Sait Faik Abasıyanık).Bir kaç cümleyle akıtmıştım içimdekileri ve kabulleniş o an gerçekleşmişti.Şimdi ise cümlelerle başlattığım bir kabullenememe durumu yaşıyorum dolayısıyla ağlayamıyorum.Bu sebeptendir ki sürekli konuşuyorum.Şu anki çözümünse cümleler olmadığı açık.Acaba sorularla mı ağlayacağım…