Az çok beni bilenler içimdeki küçük canavarı bilirler.Her şeyi didikleyen, soran, her deliğe burnunu sokan, konuşmaktan başka işi olmayan o canavarı.Bu sesi yok edemeyince insan alışmak zorunda kalıyor,ayak uydurmak gerekiyor.Az buçuk alışmıştım artık, başa çıkabiliyorum, kaldırabiliyorum derken..Yenileri doğdu başıma.Küçük kızın yanına bir de olgun bir hatun geldi.Aynı anda ayrı teller çalıyorlar.Elif Şafak'ın Siyah Süt'teki hâline mi dönüyorum yavaş yavaş?Ondaki o çok sesli koroyu tamamlayacak mıyım bir gün bilemiyorum.Tedirgin bir hâlde bekliyorum.
Sürekli etrafında dönen fiziğin kurallarını çözmeye çalışan, her olayın, kuralın mantığını yakalamak isteyen, etrafa başka bir gözle bakan, önüne gelen her şeye eleştirel yaklaşan, gördüğü her bilgiyi içselleştirmeye çalışan bir hatun; son derece duygusal, her olaydan etkilenen, her insan hakkında ince ince düşünen, duygularını doruklarda yaşayan o küçük kızın yanına yerleşmeye başlayınca karıştı işler bende.Daha kolay yorulmaya, karışmaya başladım.Bunları belki bir süre kaldırabilirdim ama kalbimin sesi de eklenince bu seslere bende dayanma-direnme gücü kalmadı.Bense onlara nasıl davranmam gerektiğini bilemesemde, hepsiyle ilgilenmeye çalışıyorum.Ama en çok kalbimi dinler oldum.Çünkü bu sıra beni yormayan, üzmeyen aksine heyecanlandıran, umut veren, yüzümü güldüren o..Diğer hatunlara da vakit ayırmaya çalışsam da o ayrı..
Benimki kolayına kaçmak belki de.Beni mutlu hissettiren tek şeyi dinlemek, kendi bencilliğim.Kolay kolay kabul etmesem de ben de bencilim.Kim kendi mutluluğunu düşünmez ki zaten.O bencilliğim sayesinde şu an az biraz mutluyum belki de..
Yine de diğer hatunlar yorabiliyor beni.Kalbimin sesi onları susturacak kadar güçlenemedi daha.Belki bu güçsüzlüğe dayanamayıp, susup gidecek bir gün, aklıma yerleşecek.Beni uzunca ve dahaca mutlu edecek bilinmez ama bu boktan sesler korosu her türlü kemirmeye devam edecek beni.Ne zaman tükenirim, bilmem..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder