Belki de hayatımda bir ilki gerçekleştirdim kendi adıma yakın zamanda.Kendimi buldum bulalı, hep odanın köşelerine yerleştiriyordum "ben"i, sinirimi bozan, hayatımı çalan, içimi acıtan ufacık herhangi bir olayla.Dibe vurmayı huy edinmiştim ya da kolayıma geldiği için sevmiştim.Üstüne ilgilenilmek da cabası.Komik kıstaslarla yapılan, yanımda her duran beni seven insanlardır mantığına değinmeye gerek yok..
Asıl sorun şunu anlamamamdır belki de: Dipten kurtulmak için bir şeylere sarılıp, onları sevmeli..Hayatımın ilki bu işte..Yine dibe doğru yol alırken sarılmak için bir şeyler buldum kendime, bunun için bir şeyler aradım.Şimdilik sağlam olmasa da tutunduğum şeyleri kendimin yaratmış olması fazlasıyla heyecanlandırıyor beni.Zaman uzun ve daha da önemlisi zaman sadece benim.Bundan faydalanmam gerektiğini biliyorum artık.
Önce tuttuğuma inandım, sıra onu sağlamlaştırma da, ki böylece yükselebileyim.Yukarı da onunla beraber çıkabildiğim an hayata inanmaya başladığım an olacaktır.İkinci bir şansım bu işte..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder