Ne karamsar, umutsuz bir kız oldum ben böyle.Nedenini havaya suya bağlayamam imkansız, günah..İnsan kendi ışığını kendi kapatıyor.Koyuyor başını elinde ne varsa onun üzerine, başlıyor uykusuz geceler.Bu aralar içimdeki kız daha bir öfkeli,hırçın yalnız.Küsüyor önce.Konuşmuyormuş gibi yapıp dayanamıyor sonra, patlayıveriyor.Önce kendini geriyor, sonra kızıp beni de geriyor.İkna edemiyorum ki suçum olmadığına.Yok, gerçekten yok..
Yağmur yağıyordu delicesine.Baktı gözlerime, gözlerimden.Yalvardı çıkar beni diye..Kıyamadım bakışlarına, aldım götürdüm o hırçın yağmurun altına.Seviyor kendine benzeyen herşeyi; çıktık bizde.
Sırılsıklam olmuştuk.Ben ıslak o daha da ıslak.Tüm hırçınlığını akıttı o, hırçın bir yağmurla.Yorulmuştuk ama mutluyduk.Tıpkı bir anneyle kızın kavgasından sonra birbirine sarılışı gibiydi aslında.Hırçın ve huzurlu..
Döndüm sonra.Aynı tas aynın hamam.İçimdeki sakin olmayı öğrenmedikçe halim yaman.Gözlerini kapatmayı, kulaklarını tıkamayı, etaftan soyutlanmayı öğrenmeli ama..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder