Uzun süredir yazasım var, yazmaya mecalim yok...Ahh bu arada yeni yılın ilk yazısı :) (çok da önemliydi sanki..) Düşünmeden yazıyorum şu an bakalım ne çıkacak sonuç olarak..Tüm gün sağ gözüm seyirdi.Derler ki iyi haber duyacaksın.MFÖ gibi "Benim Hala Umudum Vaaaaarrr" şeklinde şarkılar söyleyebilirdim belki ama üzgünüm.Umut falan kalmadı!!Hepsi alıp götürdüler!!Götürenler mi kim?Bak onun cevabı bende de yok.Başkalarına, kendi hayatlarına umutla bakabilmeleri için yardım etmeme, polyanacılık oynamama rağmen(öyle öğrendim çünkü..) bir kendime hayrım yok bu konuda.Nereden mi çıkarıyorum bunları?İnsan eğer hayal kurabiliyorsa umudu vardır..Umutlardan doğar hayal, umutla büyür..Umudun varsa hayalin vardır.Hayal kurabilme yeteneğimi kaybettim ben.Beceremiyorum arkadaş!Başlıyorum düşünmeye ama hiç bir b.k çıkmıyor sonunda.Hayal kurmayı bile zehir ediyorum kendime yani.Öyle kuru kuru yaşayan bir insan oldum.Eskiden hiç olmazsa çocukluğum vardı üstümde.Ben hep olgun bir çocuk olmuştum eskiden.Hem olgun hem çocuk..İkisi biraz dengesiz bir karışım gibi durabilir ama doğrusu buymuş aslında.Çocukluğumu kaybedince anladım.Şimdi beni herkes bıcır bıcır ,"cheerful" diye tanıyor ama içte ne fırtınalar kopuyor kimse bilmiyor.Keşke gitmeseydi olgun yanımın çocuk kısmı..Hala çocuk cesaretiyle davranıp mutlu edebilsem kendimi..Büyümüş olmanın getirdiği neşeyi isteyen kim??Ne yapsak da dönsek geriye, ulaşsak çocuk olgun hallerimize??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder