Sevginin her şeye yetmeyeceğini bile bile, bunun kaç kanıtını etrafımda gördüğüm hâlde, sevgiyi arama ısrarım neden?Hep kabullenemeyecek miyim kendimde, evimde, çevremde olan biteni. Kafamın içi bas bas bağırırken, ben nasıl sevgisizlikle başa çıkabilirim.Sevgi ile olma durumu neden bu kadar çekici?Açlığım bitmeyecek mi?Atıştırmalarla yetinemeyecek miyim?

Kalemi elime alır almaz bir sorular denizinde buluyorum kendimi.Amacım bu olmuyor ki aslında.Ben sorularımdan kaçtıkça sorular akıyor beynimden, bedenimden elimden.

Tek başıma olduğumu kabullenmek gün geçtikçe zorlaşıyor.Ben kabul etmekten kaçtıkça, tek başınalığım yüzüme vuruluyor.

Neden yalnızlığı bu kadar olumsuz algılamış ki insanoğlu?Yalnızlık eğer ki herkesin aradığı şey olsaydı, insanoğlunun en zengini ben mi olacaktım?

Hep birilerini, bir şeyleri sarıp sarmalamaya çalışıyorum, belki kendimi oyalıyorum, belki kalıcı boşluklarımı geçiciliklerle dolduruyorum, belki savunma mekanizmam bu, düşünmeden bunu yapıyorum.

En iyi bildiğim şey, hiç bir şey bilmediğim.Milyonlarca klişe sözden biri daha belki ama ne kendimi mutlu etmeyi biliyorum, ne başkalarının işine yarıyorum, ne insanlığa faydam var.Hiç uğruna çırpınıp duruyorum.