Kendime öğütler

Artık bir parçası olduğum hâlde hiç bir zaman ait olmayacağım ve olmadığım bir yerdeyim şu an.Çok garipsiyorum aslında kendimi fakat keyifliyim de.Yaptıklarım ve yapacaklarım mutlu hissettiriyor beni.Bir de bilinmezlik var ki çekici olmasını da sağlıyor..

Bir dünyam, birikimim oluşmuştu 9 ay içinde.O birikimime rahatça bir şeyler eklemek için, o dünyamdan uzaklaşmış durumdayım şu sıralar.Yok etmemeliyim ancak kendimi, köreltmemeliyim.Belki eskiz defterimi alıp yollara düşemeyeceğim ama eksiklerimi tamamlamak için çabalamayı da unutmamalıyım.

Kendime yıllar boyunca öğütler verdim ben, bari bu sefer uygulasam ya..

Denizin huzuru,derinin huzuru

Denize bakmak huzur vermiyor artık.Eskiden tamamlardı beni.Bütünlüğümü verirdi bana.Kendimle tamamlanabilirdim.Şimdiyse yetmiyor bana.Eksiklerim çıkmıyor aklımdan.Tamamlayacak parçalara ulaşamıyorum.Bir dokunabilsem onlara, yaklaşabilsem keşke.O zaman, tamamlandığımda denize de gerek kalmayacak.O sonsuza bakmak yine huzurlandıracak beni..

Masal dinlemek istiyorum; çünkü...

Tıkanıyor, tam ortamda..Düğüm düğüm düğümlenip boğuyor beni.Gün geçtikçe gerçekten uzaklaşıyorum.Hayal kurmak, birşeyler dilemek ilk defa can acıtıcı.İçime oturmuş her şey..Çaresiz bırakmış ya da.Uzanmak istiyorum gerçeğe, sadece dokunmak istiyorum.Biliyorum ki gerçeğe dokunduğum an yoluna girecek her şey.Zaman denilen şey lehime işleyecek.Ama yok illa düşünecek ya yukardaki, hep konuşacak ya içimdeki..


Aslında gerçeğimle yaşıyorum ki ben..Onunla hayata tutunuyorum.Kendi yarattığım gerçeğimle mutlu oluyorum ya da değer veriyorum. Gerçeklerim olmadan yaşayamam şu an..Mutlu oluyorsam yüzüm gülüyorsa ondandır.


Masal gibi aslında her şey, hem var hem yok.Bu yüzden masallar dinlemek istiyorum.Kendi masallarım o kadar yoruyor ki..

gibi gibi

Hayallerim çalınmış gibi hissediyorum.Zorla elimden alınmış gibi.Aklıma tecavüz etmişler gibi.Kalbimi yağmalamışlar gibi ve sonra da tek başına yaşamaya mahkum edilmiş gibi.Küçük bir kızı yeniden yaratmışken ben, alıp kirletmişler gibi.Beyazlığını,saflığını kırmışlar gibi. Dünyadaki tüm işkenceleri düşüncelerime uygulamışlar gibi.Kanımı damarlarımdan boşaltmışlar gibi, ruhumu emip amaçsız, kullanışsız bedenimi ortaya savurmuşlar gibi.Bizliğimden vazgeçtim zaten ama benliğimden mahrum olmuş gibi.Akıntıya terk edilmiş gibi.Yoğun bakımda fişimi çekmiş gibi.Derin bir uykuya yatmış gibi.Belki de uykusuz kalıp başkalarının uykusuna imrenir gibi..

Tanınmamazlığı yaşamak..

Tanınmamak istiyorum.Tanımamak aynı zamanda da.Bilmediğim yerlerde, bilmediğim bir zamanda, bilmediğim insanlarla daha önce hiç bilmediğim şeyleri yaşamak istiyorum.Gidişim bilinmeden olsun, dönüşüm de.Adımı bilmiyor olayım, o an ağzıma ne gelirse söylerim işte. Aldığım nefesin ne kadarında ne var bilmek önemli mi?Yaşatsın beni yeter.Tenimde bilmediğim yerler keşfetmek istiyorum, ruhumda da öyle.Sözlerini billmediğim insanlar girsin hayatıma; keşfedeyim her çıkan sesinde ne demek istediğini, çabalayım, sonuca ulaşayım, çabam takdir görsün.Mutluluğu tanımadığım yerler olsun.Belki yeniden tanımlarsam mutluluğu o zaman yaşamak daha kolay olur, acıyı da nefreti de tanımayayım.Kendim yaratayım onları, öğrenmektense..Duyularım gitsin elimden, onları da bilmeyeyim böylece korkum da gider belki, düşünmeden kullanıp, öğrenirim duyularımı.Tanınmamazlığu yaşayıp, gerçekten hayatımı yaşayabildiğimi hissetmek istiyorum sadece. Hepsi bu..